اثرات اسید جاسمونیک و میکوریز آربوسکولار بر رشد و خصوصیات اکوفیزیولوژیکی دانهال‏ های پستۀ تحت تنش خشکی

خشکی از مهم‏ترین تنش‏های محیطی رایج در کشور است که بر مراحل مختلف رشد و نمو گیاهان تأثیر می‏گذارد. به منظور بررسی آثار تلفیقی قارچ میکوریز آربوسکولار (glomus intratadices) و اسید جاسمونیک بر ویژگی‏های رشدی و اکوفیزیولوژیکی دانهال‏های پستۀ رقم قزوینی تحت تنش خشکی، آزمایش گلخانه‏ای با سه فاکتور میکوریز (میکوریز و بدون میکوریز)، اسید جاسمونیک (غلظت صفر، 50 و 100 میکرومولار) به‏صورت محلول‏پاشی برگی در سه نوبت، با فاصلۀ زمانی هر سه هفته یک بار و سطوح مختلف خشکی به‏صورت دور آبیاری یک روز به منزلۀ شاهد، 3، 6 و 10 روز در میان به روش وزنی و بر اساس ظرفیت زراعی، با سه تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی روی دانهال‏های سه ماهۀ پسته انجام شد. نتایج نشان داد که پس از 70 روز تیمار خشکی، با افزایش شدت تنش خصوصیات رویشی دانهال‏ها به طور معنا‏داری کاهش یافتند. ویژگی‏های اکوفیزیولوژیکی دانهال‏های پسته از قبیل محتوای رنگیزه‏های فتوسنتزی، fv/fm و شاخص عملکرد (pi) نیز تحت تأثیر خشکی کاهش نشان دادند. گیاهان میکوریزی کمتر تحت تأثیر تنش قرار گرفتند و همزیستی میکوریزی به بهبود قابل‏ ملاحظۀ‏ این پارامترها نسبت به شاهد منجر شد. محلول‏پاشی برگی دانهال‏ها با اسید جاسمونیک سبب کاهش ارتفاع ساقه، وزن خشک برگ، محتوای کلروفیل a و مجموع کلروفیل و افزایش حجم سیستم ریشه‏ای شد.